Çok Fazla Düşünmek Neye Belirti Olur?
Geçen akşam, Kayseri’nin o soğuk akşamlarından birinde, kahvemi alıp balkona çıktım. Şehir ışıkları ufukta yanıp sönüyor, rüzgar hafifçe esiyordu. Yalnızdım. Yanımda kimse yoktu ama kafamda bir sürü şey vardı. Birkaç aydır sanki hiç durmadan düşünüyordum, her şeyin üstüne, her küçük ayrıntıya, her seçime dair. Ve bir an, o kadar fazlasını düşünüyordum ki, ne kadar uzun süre düşündüğümü fark etmeden kaybolmuştum. Gözlerim uzaklara dalmıştı ama kafam hâlâ içimde dönüp duruyordu. Çok fazla düşünmek neyin belirtisi olabilir diye soruyorum, ama cevabını bulamamış gibiyim. Sadece hissettiklerimle kalıyorum.
İçimdeki Yosma
Bir zamanlar bir arkadaşım bana, “Kendini kaybettiğin anlar vardır ya, hani düşünmekten başka hiçbir şey yapamadığın…” demişti. O zaman ne demek istediğini tam anlayamamıştım ama bugün, tam da bu kelimeleri düşündüm. O kadar derin bir düşünceye daldım ki, dış dünyaya tamamen yabancılaştım. Yavaşça bir sabah, yataktan kalkıp pencerenin önüne geldim. Her şey normaldi, evin içinde sabahın ilk ışıkları yayılmaya başlamıştı. Ama o kadar fazla düşünmüştüm ki, beynim adeta ağırlaşıyor gibiydi. Hangi karar doğruydu, hangisi yanlıştı? Ama hiçbirini karar verip uygulayamıyordum. O an, düşünmenin insanı hapseden bir yere çekebileceğini fark ettim. Sanki beynimde bir yosma vardı, bir düşünce canavarı, beni her an yakalayacak gibi.
Bir Seçim Yapma Zamanı
Çok fazla düşünmenin neyin belirtisi olabileceğini anlamaya çalışırken, aklıma eski bir hatıra geldi. Bir yaz akşamı, bir seçim yapmam gerekmişti. Kayseri’nin o sıcak yaz akşamında, her şey gözümde berrakken, karar vermek bana zor gelmişti. Arkadaşlarım bir yerlere gitmek için toplanmıştı, dışarı çıkmak istiyorlardı ama ben bir türlü karar verememiştim. Bir tarafta eğlenceli bir gece vardı, diğer tarafta ise yalnız kalıp kitap okumak vardı. O an, hangisinin daha iyi olacağını düşünmekten o kadar yorulmuştum ki, sonunda sadece sessizce kalmaya karar verdim. Ama o sessizlik, içeride boğulmuş bir hüzünle birleşti. Kendimi kaybolmuş gibi hissettim.
Sonra, çok fazla düşünmekle ilgili bir şey fark ettim: Bu, bazen bir kaçış olabiliyordu. Gerçek bir karar verememek, o anda yaşamanın zorluğundan kaçmak gibi bir şeydi. O an, her şeyin netleşmesini beklemek, bir şeylere tutunmak istiyordum ama aslında olan, ne kadar çok düşünürsem, o kadar kaybolduğumdu.
Kaybolan Heyecan
Bir süre sonra fark ettim ki, her şeyi düşünmeye çalışmak, ne kadar güçlü bir şey olsa da beni duygusal olarak tüketiyordu. O heyecanı kaybetmiştim. Her şeyin bu kadar zorlayıcı olması, düşüncelerimin beni sarhoş etmesi… Bu yüzden kendime bir söz verdim: Düşüncelerimi serbest bırakacağım. Düşünmeden de karar alabileceğimi hatırladım. Belki de çok fazla düşünmek, korkunun bir belirtisiydi; ya da ne bileyim, kaybolmuşluk duygusunun… Sonuçta, her zaman her şeyi kontrol edemezdik.
Bir gece, uzunca bir süre düşündükten sonra, her şeyi serbest bırakmayı denedim. Ve aniden, başımı kaldırdığımda fark ettim ki, her şey olduğu gibi kalmıştı. Sadece ben bir adım atmaya hazırdım. O gece, o kadar basit bir karar verdim ki: Sadece hayatı olduğu gibi kabul etmek. Her şeyi düşünmek yerine, hissettiklerime göre hareket etmek. Bunu yaparken kaybolduğum hissi gitti, yerini bir tür rahatlama aldı.
Sonuçta, Neye Belirti Olur?
Bugün, o çok düşündüğüm anları hatırlıyorum. O kadar fazla düşünmek, gerçekten de kaybolmak gibiydi. Ama bir şey fark ettim: Bazen düşünmek, bizi doğru yolda tutabilirken, bazen de özgürlüğümüzü çalar. Çok fazla düşünmek, kaybolmuşluk, belirsizlik, korku… ama aynı zamanda bir umut da olabilir. Bir adım attığımızda, kaybolduğumuz o kadar an vardı ki, fakat sonunda bir yere ulaşmak mümkün oldu. O kaybolmuşluk, aslında bizim daha fazla hissetmemize, daha fazla anlamamıza sebep oldu. Kim bilir, belki de çok fazla düşünmek, kendimizi bulmaya yaklaşma yolunda bir adım, bir belirtidir.
Kahvemi bitirip pencerenin önünden ayrıldım. O kadar fazla düşünmeye gerek yoktu belki de; içimdeki düşüncelerin yerine sadece yaşamak vardı.